Op het moment dat ik dit schrijf, is het begin januari 2025. Overal zie je de tragische beelden van brandende huizen in LA. De uitslaande vlammen laten niets heel en verspreiden zich willekeurig. Het is hartverscheurend om te zien. Mensen worden gedwongen om halsoverkop hun huis te verlaten.
Ik werd gewezen op een filmpje waarin brandweermannen stapels boeken met foto’s een huis uit tillen en deze voorzichtig tegen een muur neerleggen.
Een journalist vraagt wat ze precies aan het doen zijn.
“Just trying to save some photos,” is het antwoord.
Toen ze zagen dat de vlammenzee oversloeg naar een ander huis, zorgden ze ervoor dat de bewoners in elk geval iets van hun herinneringen konden behouden.
Sommige dingen kun je niet vervangen, hoe goed je ook verzekerd bent. Meubels kun je opnieuw kopen. Een huis kun je opnieuw bouwen. Maar verloren foto’s krijg je nooit terug.
In verschillende interviews hoor je mensen, die voor hun leven moesten vluchten en hun huis hebben achtergelaten, vertellen hoe dankbaar ze zijn dat er niemand gewond is geraakt. Tegelijkertijd rouwen ze om de dingen die onvervangbaar zijn: foto’s van ouders, kinderen, opa’s en oma’s. Die fysieke herinneringen aan het leven, zonder pardon opgeslokt door de vlammenzee, zullen ze nooit meer terugkrijgen.
John Mayer verwoordde het treffend op zijn Instagram:
“Some things can’t be replaced. Memories, pictures… these are the things we cherish forever.”

Het zet me aan het denken over mijn vak en hoe waardevol het is. Als foto’s het eerste zijn wat mensen meenemen uit een brandend huis, dan zegt dat alles.
En ik weet het: fotografie is duur en daarmee een luxe. Maar, om het te zeggen met de woorden van Elke van den Ende:
“Wat wij voor mensen maken is onbetaalbaar en onvervangbaar.
Foto’s worden alleen maar kostbaarder met de jaren. Ze verbinden. Ze helen. Ze maken gelukkig. Ze maken melancholiek op een manier die onlosmakelijk verbonden is met iemand doodgraag zien. Ze zijn vaak het enige tastbare bewijs van onze levens en liefdes.”
Hoewel ik altijd al riep dat foto’s waardevol zijn, heb ik het nog nooit zo diep gevoeld. Ik wil met heel mijn hart beelden maken die onbetaalbaar en onvervangbaar zijn. Beelden die het waard zijn om uit een vlammenzee gered te worden. Beelden die mensen beschrijven als hun meest kostbare bezit.
Liefs,
Marieke
P.S. Dit bericht is geïnspireerd op een bericht van Elke van den Ende, een Belgische topfotograaf, coach en inspirator. Haar woorden raakten me zo diep dat ik ze moest delen.