Mijn verhaal
Fotografie is voor mij een manier om de schoonheid van kleine momenten te laten zien. Het in beeld brengen van de voelbare liefde van mensen die van elkaar houden, echt en puur. Ik vind het bijzonder deze relatie te fotograferen en te laten zien hoe mooi deze band is.
Daar doe ik het voor.
Het
gezicht
achter
de camera
Over Marieke
kaaseter sinds 1988
Ha! Kijk jou nou eens rondneuzen hier. Je wilt natuurlijk alles van me weten, anders was je hier niet beland... Toch? Helaas ben ik niet zomaar samen te vatten in een paar digitale pixels, maar ik ga een poging wagen:
3 september 1988, heel vroeg in de ochtend, zag ik het levenslicht. Het was de dag van de jaarlijkse kerkpleinmarkt van onze kerkelijke gemeente. Mijn oma Jo kwam, voordat ze ging helpen op de markt, nog snel even naar me kijken. Ik ben naar haar vernoemd.
Hoewel ik officieel Marieke J. heet, reageer ik ook op de volgende aanduidingen: Lieverd, Máááááám, mama, Mariek en Lisanne. Die laatste is de naam van mijn zusje en mijn favoriete persoon. Grappig verhaal: toen we allebei in dezelfde supermarkt als vakkenvullers werkten, kon de manager ons niet uit elkaar houden. Zo leerde ik ook te reageren als er "Lisanne" werd geroepen.
De natuur is mijn grootste leermeester. Ik leer zoveel van het ritme van de seizoenen. Diep ademend, omringd door de geur van dennenbomen en luisterend naar de stilte tussen het geritsel van de bladeren, voel ik dat ik leef.
Mijn tuin probeer ik elk jaar een stukje mooier te maken. Dit jaar ben ik helemaal losgegaan met bloembollen. Nu is het nog even afwachten of ze daadwerkelijk uitkomen en of mijn bollenlasagne (niet te verwarren met de Italiaanse variant) goed is gelukt. Ik maak mezelf graag wijs dat ik groene vingers heb, maar mijn tuin denkt daar soms anders over.
Ik ben bang voor kippen (jeugdtrauma). Eigenlijk houd ik alleen van gevogelte als ze ergens hoog in een boom voor me zingen in het voorjaar. Wat dat betreft zou ik echt nooit op Zweinstein kunnen wonen (je weet wel, van Harry Potter). Al die uilen... Ik zou gillend gek worden, hoe goed ik ook zou kunnen toveren. Overigens zijn de boeken van Harry Potter de eerste boeken waarbij ik dacht: wow, lezen is leuk! Sinds ik de magische wonderwereld van lezen heb ontdekt, luister ik de Harry Potter reeks elk jaar opnieuw. Luisteren? Ja, ik word er helemaal zen van. Vooral tijdens het editen van mijn foto’s. Maar alleen die ingesproken door Stephen Fry, want er is echt niemand die Dobby beter doet dan hij.
Wow, als je helemaal tot hier gekomen bent met lezen was je wel echt nieuwsgierig. Nu ben ik ook wel benieuwd naar jou!
creatieveling
en wannabe-tuinier
Wat is je lievelings (luister) boek?
Fotograaf
Vroeger wilde ik kapster worden of cowgirl
(paardenmeisje hier)
Mijn favorieten
mijn stijl als fotograaf
Pure foto's van de echte momenten
Oog voor wat jij nodig hebt
Tijdens een shoot stem ik af op jij nodig hebt. Lekker kalm aan en rustig of juist wat meer energie. Bij beide ben ik me helemaal op mijn gemak. Zo creëren we samen een mooie fijne herinnering.
Poseren tijdens een fotoshoot maakt de meeste mensen vaak een tikkeltje zenuwachtig. Stiekem moet ik daar altijd een beetje om lachen. Maar omdat een shoot vooral leuk en ontspannen moet zijn voor jou, laat ik jullie niet te veel poseren.
Tijdens een familieshoot pas ik mij aan jullie aan. Ik geef rust en kalmte waar dat nodig is maar neem ook de leiding en geef aanwijzingen zodat jullie terug kunnen kijken op een relaxte fotoshoot.
Mijn favoriete foto's zijn vaak opnames van die momentjes tussendoor. Ik zorg er dan ook voor dat er tijdens een shoot voldoende ruimte is voor dat soort momenten.
Ik luister altijd naar de wensen van van mijn klanten, zo ontstaat er iets wat bij je past. Maar ik neem je ook mee in mijn kijk en visie.
Klanten omschrijven mijn werk als: ontspannen, natuurlijk, warmen puur.
Ik ben gek op zwart-wit beelden en die zul je dan ook zeker tegenkomen in jullie reportage. Ze hebben iets tijdloos.
mijn leven in foto's
Muziek is mijn benzine, naast de broodjes kaas…. Het eerste concert waar ik weer naartoe ging na corona was dat van Bastille. Ik was vergeten hoe heerlijk het is om helemaal los te gaan, te zingen alsof niemand je hoort en te dansen of niemand kijkt. Niet op de voorste rij maar lekker bij de gekkies achter in de zaal. Dat zijn mijn mensen.
Dansen met de gekkies achterin
Als ik een handelsmerk zou hebben dan zou het mijn hoed zijn... Ik kreeg hem voor mijn verjaardag van mijn ouders en draag hem sindsdien dagelijks. Hij is zo fijn en bezorgt mij vele complimentjes van respectabele oude heren. Fotograferen met mijn hoed op is niet zo'n succes, dus als je hem wilt bewonderen zul je me op de koffie moeten vragen.
