Ik stond in een speelhal met mijn kinderen. Mijn jongste wilde graag een grote toren met blokken bouwen. Aangekomen bij de blokkenhoek legden een aantal jongens de laatste hand aan hun fort. We bewonderden samen het grote bouwwerk. “Kijk Tom, wat een megatoren, zullen wij ook zoiets maken?!” Twee kraaloogjes keken me aan, maar er waren geen blokken meer… En dus nam ik het heft in eigen handen: “Nou jongens, jullie zijn lekker bezig geweest! Maar nu is het tijd om de toren om te gooien, anders kan niemand iets nieuws maken. Wie geeft hem het eerst een zetje?” Twee van de drie jongens gilden en namen een duik. Tom en ik hielpen ze de toren omver te gooien. Het derde jongetje droop sip af en even later stond er een boze moeder naast me. “Zeg!!! DIT KUN JE ECHT NIET MAKEN HOOR!”
De moraal van dit verhaal? Ik ga voorlopig stoppen met het fotograferen van bruiloften. Hahaha, die zag je niet aankomen hé?!? Waarom? Ik heb niet genoeg blokken om iets nieuws te bouwen. Ik heb een aantal dromen en ambities maar te weinig tijd om echt te doen wat ik wil. Ik wil mezelf en mijn bedrijf blijven ontwikkelen, maar het lukt me niet. Bruiloften (met de kwaliteit waarmee ik ze lever) kosten super veel tijd en energie. En dat is er met mijn huidige situatie als moeder van jonge kinderen niet. En dus gooi ik deze blokkentoren (voor nu) om zodat ik een andere kan bouwen. Ik maak de boekingen van dit jaar met heel veel liefde, plezier en een kleine traan af. En wie weet… Als de tijd rijp is, ga ik weer bouwen aan bruiloften…

Nu moet ik toegeven dat het zo nu en dan nog wel een kriebelt… Ik kan namelijk ook echt genieten van deze mooie dag vastleggen samen met een bruidspaar. Mocht je mij nu heel graag op jou dag willen hebben. Stuur met dan gewoon een mailtje. En wie weet maak ik een uitzondering voor jou.
Goed, jij wilt natuurlijk weten hoe het verder afliep. Nou, ik voelde me een beetje opgelaten en reageerde met: “Uh, ja, maar anders kan niemand meer met de blokken spelen als we het moeten laten staan. En spelen gaat toch niet alleen maar over het eindresultaat. Het spelen zelf is toch juist het belangrijkst?!?!” Moeder bromde nog wat boos, gaf me een kwade blik, maar droop uiteindelijk af. En ik? Ik maakte een fantastische blokkentoren met Tom en de rest van de kinderen.
